Neiro-prijs

Bij het spelen met on-chain meme's denk ik dat er voornamelijk twee grote methodologieën zijn: ten eerste narratieve handel en ten tweede adresontginning. De eerste richt zich op de gevoeligheid en scherpte van de markt, terwijl de tweede zich richt op zorgvuldige studie en analyse van gegevens. Deze twee zijn niet alleen niet in conflict, maar moeten vaak ook samen worden toegepast. Ze corresponderen ook met de twee krachten die nodig zijn voor de stijging van tokens, namelijk de gezamenlijke kracht van de markt en kleine beleggers, en de trekkracht van de grote spelers en walvissen. Bij narratieve handel ligt de nadruk op het verhaal dat een token vertelt. Kan het de markt aanspreken? Door rekening te houden met de achtergrond van gebeurtenissen, innovatie, populariteit en andere aspecten, kan men inschatten hoe ver een token kan komen. Bijvoorbeeld $Ani en $Gork zijn verhalen die voortkomen uit nieuwe producten van Musk, met zowel invloed als speelsheid, waardoor ze gemakkelijk te verspreiden zijn; $Trump en $Pnut zijn ontstaan door belangrijke politieke gebeurtenissen; de AI-hackathon van vorig jaar richtte zich op de ervaring en status van ontwikkelaars; $Neiro en $Pochita zijn afgeleiden van het Dogecoin-concept; $Fartcoin en $Useless benadrukken cryptonihilisme. Wanneer de marktsentimenten goed zijn, de betrokkenheid van kleine beleggers hoog is en er veel liquide middelen zijn, kan alleen het verhaal al leiden tot een marktkapitalisatie van tientallen miljoenen of zelfs meer voor meme-tokens. Maar wanneer de markt slecht is, moet men vertrouwen op de grote spelers om de prijs op te drijven en aandacht te trekken door middel van prijsstijgingen. Een typisch voorbeeld hiervan is het recente $Aura, dat in enkele dagen van bijna nul naar 230 miljoen werd getrokken. Om deze soort grote spelers te begrijpen, is de meest geschikte methode adresontginning. Dit houdt in dat men analyseert of er clusters van opdrijvers zijn en wat hun bedoelingen zijn, of door gebruik te maken van eerder verzamelde adressen om aanwijzingen te vinden. Het nadeel van deze methode is echter dat het zeer tijdrovend is, omdat de opdrijvers vaak hun adressen veranderen. Bovendien, zelfs als men sporen vindt, kan de grote speler ervoor kiezen om te verkopen als de onderliggende activa niet goed zijn vastgehouden, waardoor de controle volledig in handen van anderen ligt. Of het nu gaat om grote KOL's op Twitter of koplopers op de blockchain, de meeste zijn voornamelijk gericht op narratieve handel. Dit betekent niet dat adresontginning slecht is; uiteindelijk heeft het te maken met reflexiviteit. Zodra een opdrijversadres wordt gedeeld en steeds meer mensen het weten, betekent dit dat de weerstand tegen de prijsstijging toeneemt, wat kan leiden tot verkoop of het wisselen van adres. In vergelijking is adresontginning een technische vaardigheid die alleen geschikt is voor kleine groepen om te delen, terwijl narratieve handel zoveel mogelijk mensen moet bereiken, want consensus is de kern van het verhaal.

Bij het spelen met on-chain meme's denk ik dat er voornamelijk twee grote methodologieën zijn: ten eerste narratieve handel en ten tweede adresontginning. De eerste richt zich op de gevoeligheid en scherpte van de markt, terwijl de tweede zich richt op zorgvuldige studie en analyse van gegevens. Deze twee zijn niet alleen niet in conflict, maar moeten vaak ook samen worden toegepast. Ze corresponderen ook met de twee krachten die nodig zijn voor de stijging van tokens, namelijk de gezamenlijke kracht van de markt en kleine beleggers, en de trekkracht van de grote spelers en walvissen. Bij narratieve handel ligt de nadruk op het verhaal dat een token vertelt. Kan het de markt aanspreken? Door rekening te houden met de achtergrond van gebeurtenissen, innovatie, populariteit en andere aspecten, kan men inschatten hoe ver een token kan komen. Bijvoorbeeld $Ani en $Gork zijn verhalen die voortkomen uit nieuwe producten van Musk, met zowel invloed als speelsheid, waardoor ze gemakkelijk te verspreiden zijn; $Trump en $Pnut zijn ontstaan door belangrijke politieke gebeurtenissen; de AI-hackathon van vorig jaar richtte zich op de ervaring en status van ontwikkelaars; $Neiro en $Pochita zijn afgeleiden van het Dogecoin-concept; $Fartcoin en $Useless benadrukken cryptonihilisme. Wanneer de marktsentimenten goed zijn, de betrokkenheid van kleine beleggers hoog is en er veel liquide middelen zijn, kan alleen het verhaal al leiden tot een marktkapitalisatie van tientallen miljoenen of zelfs meer voor meme-tokens. Maar wanneer de markt slecht is, moet men vertrouwen op de grote spelers om de prijs op te drijven en aandacht te trekken door middel van prijsstijgingen. Een typisch voorbeeld hiervan is het recente $Aura, dat in enkele dagen van bijna nul naar 230 miljoen werd getrokken. Om deze soort grote spelers te begrijpen, is de meest geschikte methode adresontginning. Dit houdt in dat men analyseert of er clusters van opdrijvers zijn en wat hun bedoelingen zijn, of door gebruik te maken van eerder verzamelde adressen om aanwijzingen te vinden. Het nadeel van deze methode is echter dat het zeer tijdrovend is, omdat de opdrijvers vaak hun adressen veranderen. Bovendien, zelfs als men sporen vindt, kan de grote speler ervoor kiezen om te verkopen als de onderliggende activa niet goed zijn vastgehouden, waardoor de controle volledig in handen van anderen ligt. Of het nu gaat om grote KOL's op Twitter of koplopers op de blockchain, de meeste zijn voornamelijk gericht op narratieve handel. Dit betekent niet dat adresontginning slecht is; uiteindelijk heeft het te maken met reflexiviteit. Zodra een opdrijversadres wordt gedeeld en steeds meer mensen het weten, betekent dit dat de weerstand tegen de prijsstijging toeneemt, wat kan leiden tot verkoop of het wisselen van adres. In vergelijking is adresontginning een technische vaardigheid die alleen geschikt is voor kleine groepen om te delen, terwijl narratieve handel zoveel mogelijk mensen moet bereiken, want consensus is de kern van het verhaal.